Kaatjes moeder is altijd aan het schoonmaken, ze poetst de vloeren, zeemt de ramen en boent de deuren. Als er geen vuiltje te zien is, dan is ze gelukkig. Kaatje is een stuk minder gelukkig, want ook zíj mag niet vies worden. Ze zit soms uren op de koelkast… Op een dag wordt ze naar Villa Fien gebracht, een boerderij waar nog een paar kinderen opgevangen worden. Kaatje heeft het er snel naar haar zin. Ze is gek op de dieren en met Fien en de andere kinderen is het gezellig. Helaas komt er aan de gezelligheid een einde als de Inspecteur van het Ministerie van Gewezen-Wezen onverwacht voor de deur staat. Hij vindt dat het een zooitje is bij Fien en wil de kinderen naar een Beter Pleeggezin sturen. Dat laten Fien en de kinderen natuurlijk niet zomaar gebeuren…
In mijn klas op de boerderij heb ik een keer bezoek gehad van een Inspecteur. Een hele echte, van het ministerie van Onderwijs. Hij wilde aldoor maar mijn lijstjes zien en ik wilde hem juist laten zien hoeveel plezier mijn leerlingen in het schoolgaan hadden gekregen. We begrepen elkaar niet zo goed. Maar toen ik eind van de dag naar huis liep (en dat waren zeker twintig stappen) kreeg ik een leuk idee... En dat idee staat nu in de boekenkast!
De boerderij die je op de foto ziet, is niet Villa Fien. Maar... ik heb er wel veel ideeën opgedaan die ik gebruikt heb voor Villa Fien. Dit is namelijk de boerderij waar ik zelf alweer ruim acht jaar woon! Ook wonen er zestien jongeren die niet meer thuis kunnen wonen. Hier werken ze in de tuin en met de dieren. Omdat ze nog jong zijn, gaan ze ook naar school. En van dat schooltje ben ik bijna tien jaar de juf geweest. Er komen ook leerlingen die hier niet wonen. Die komen van thuis, een pleeggezin of een woongroep. Deze boerderij is een stuk groter dan het huisje van Fien en ik ben hier ook niet de baas, helaas!
Villa Fien is opgedragen aan Tanneke. Vroeger woonden wij naast elkaar, Tanneke en Janneke. We kennen elkaar al meer dan dertig jaar en al die tijd schrijven we met elkaar. Zelfs toen we nog buurmeisjes waren, schreven we al. Er stond een versierde vuilnisbak op het balkon en daar deden we de 'post' in. Nu mailen we bijna elke dag, maar we sturen elkaar ook nog veel post, heel ouderwets, met een postzegel in de brievenbus. We hebben elkaar lang geleden beloofd, dat als we schrijver zouden worden, dat we dan ons eerste boek aan elkaar zouden opdragen. En dat is echt gebeurd! Wil je meer weten over de boeken van Tanneke? Kijk dan bij de links.